Zo liggen ze de ene avond tijdens Happy Hour op de Malediven met vier modellen in zee, zo staan de dames de volgende ochtend om 07:30 op Schiphol bij te kletsen met Franka en Bars.
Schier onmogelijk.
Zeker als je weet dat ze tussendoor nog even naar Montana, in het noordoosten van de Verenigde Staten, zijn gevlogen.
Het eerste stuk (naar Colombo, Sri Lanka?) ging per watervliegtuig, daarna was het met een Learjet naar Amerika.
Een afstand van ongeveer 14.000 kilometer en een vliegtijd van alles bij elkaar ongeveer 21 uur met een vliegtuig dat rond de 850 kilometer per uur vliegt.
Volgens mijn berekening kom je dan de volgende ochtend lokale tijd heel vroeg aan, maar de dames doen een "aankomst ook gisteravond".
Soit. Snel door naar Schiphol.
Landing op Schiphol dus om half acht in de ochtend. Vanuit Montana is dat zo'n elf uur vliegen, dus zijn ze 's middags rond half twee (lokale tijd!) vertrokken vanaf een vliegveld in Montana.
En dat sluit keurig aan bij het moment dat Laura in de helikopter stapt naast Bear Lodge. Op dat moment beginnen Franka en Rix in Amsterdam hun katten act. Het is dan, kort na het diner, rond half negen in de avond (wat in de zomer bij acht tijdzones westelijker een totaal van zeven uur tijdsverschil oplevert: half twee in de middag).
Laura zal last hebben van jetlag. Ze kan nooit "gisteren" nog Happy Hour hebben gevierd op Lankanfushi Island. Dat moet echt eergisteren geweest zijn!
The Steve Miller Band:
Time keeps on slippin', slippin', slippin'
Into the future
