Franka komt hier wel héél vaak in gevaarlijke situaties terecht waarbij je menigmaal denkt: "oef, dat was kantje boord".
Dat varieert van een onhandig ongeluk tot en met aanvaringen en moordaanslagen.
We beginnen in Oceanaqua. Met een eenzijdig waterski-ongeluk, ten tijde van wat een onschuldige vakantie had moeten worden.
Een watervliegtuig is aan het opstijgen, terwijl Franka in dat zelfde gebied aan het waterskiën is. De kabel knapt, en Franka komt vast te zitten aan het opstijgende vliegtuig.
Niet handig gepland, maar pfff, het loopt goed af: ze wordt net op tijd losgesneden. Kantje boord!
Niet veel later gaat het weer mis. Franka zit nu als passagier in het eerder genoemde vliegtuig en tijdens een tornado slaat de bliksem in. Het vliegtuig vliegt in brand en gaat neer. Gelukkig kunnen ze in het water landen en overleven ze de noodlanding! Kantje boord!
Maar dan, terwijl ze uit het vliegtuig klauteren: een gigantisch golf dendert op hen neer.
Juist voordat de golf neerslaat op het watervliegtuig, springen ze er af. Wéér gered. Wéér kantje boord.
En weer dreigt het mis te gaan. Nu in een minuscule dingy proberen ze te redden wat er te redden valt. Opnieuw dreigt een metershoge golf hen te overdonderen.
Door flink te hozen, weten ze het rubberbootje drijvend te houden. Ik zeg: kantje boord!
Ze worden opgepikt door het enige schip in het stormachtige weer.
Een aanvaring met een vrachtschip. Midden op zee tijdens de storm.
En beide schepen varen verder. Dat noem ik pas kantje boord.
Ze hadden wel kunnen vergaan.
Komt er dan nooit een einde aan de misère?
Je zou er een hartverzakking van krijgen. Dus wat dat betreft past deze vreselijke schrik reactie ook wel in het rijtje "kantje boord".
Franka onderzoekt terug in Groterdam wat er met de Noorderzon is gebeurt en loopt op een werf waar Barend Bief zou moeten wonen tegen een doos met "kokers". Uit één van de kokers ontpopt zich een duivel. Franka schrikt zich lam.
Thuis bijgekomen en gedoucht, wil ze even rustig aan doen. Tijd om na te denken krijgt ze echter niet. Freek Falegier gooit een brandbom in de schoorsteen. Franka kukelt bewusteloos de trap af. Bars aanhoudende geblaf maakt haar net op tijd wakker. Het huis staat in brand! Kantje boord dus.
Direct klimt ze (met Bars) het brandende huis uit om hen beider vege lijf te redden.
Alles gaat goed, ze klimt via de gevel het dak op en redt zowel zichzelf als Bars. Dat was nog maar net kantje boord!!
Maar dan een moord-aanslag: Freek Falegier duwt haar gewoon van het dak af. En Franka (met Bars op haar rug gebonden) valt naar beneden.
Dit kan toch niet meer goed aflopen? Echt wel: ze vallen door een raam in het atelier van Rafaël Regenboogh. Toch weer kantje boord.
Nog één keer gaat het mis in dit album:
Franka dreigt te verdrinken na een ongelukje met wat opblaasdieren.
Nog net op tijd wordt ze dan weer door zo'n opblaasgeval, een dinosaurus dit keer, gered.
Gered worden van de verdrinkingsdood schaar ik zeker onder "kantje boord".
Hoewel het verhaal eindigt met nóg een knal, was dat meer een schrik dan een kantje boord.
Ik tel in dit album tien keer een "kantje boord" situatie.
Ik ben al blij als het me één keer per vijf jaar gebeurt. Franka heeft het er maar zwaar mee.
Na drie albums zet ik de teller op zestien.
